Searing Quartet – Starling Hill (2005)
“Als muziek een bepaalde stemming of sfeer afdwingt is het aan ondergetekende zeer goed besteed. Zo ook de zwoele Jazz van het Searing Quartet op hun laatste album ‘Starling Hill’. Het is een kwestie van een ietwat langere zoektocht, maar uiteindelijk kom je toch de passende Limburgse band tegen om het gevoel wat je hebt op dat moment uit te drukken in muziek. Ik krijg nog steeds een brok in mijn keel als ik terugdenk aan wijlen Jazzpianist Glenn Corneille, wiens muziek een verademing bood tussen de harde muziek die Limburg veelal als standaard aanbiedt. Maar een aantal maanden na zijn onverwacht overlijden mag bovengenoemde parel niet ontbreken in de rij stijlen waar 3VOOR12/Limburg aandacht aan wil besteden.
Het Searing Quartet is opgericht in 1995 op het conservatorium te Maastricht. Egbert Derix (piano), Peter Hermesdorf (saxofoons) en Sjoerd Rutten (drums) studeerden er alledrie. Het vierde bandlid, Norbert Leurs (contrabas) studeerde aan het conservatorium te Arnhem. In 1999 debuteerde het kwartet met het album ‘Aquamagia’, in 2003 gevolgd door ‘Set Sail!’. Laatstgenoemde album had een optreden op het befaamde ‘North Sea Jazz Festival’ tot gevolg. In 2004 werd het album ‘Starling Hill’ uitgebracht op het label ‘Inbetweens Records’. Het Limburgse label heeft namen als Mo’Jones, Lex Nelissen, Arno Adams en Bart Oostindie onder haar hoede, wat een vergaring is van de alternatieve top van de provincie.
De setup van het jazz-kwartet staat eigenlijk al garant voor een bepaalde sound. Het geluid en de productie van de vier instrumenten (piano, contrabas, saxofoon en drums) creëren meteen vanaf het eerste nummer al een middenweg tussen het spenderen van een rokerige vrijdagavond in een café en een brakke zondagmiddag op een dakterras in de zon. Er had geen beter nummer als opener van het album gekozen kunnen worden; ‘If we’d known’ begint met een sereen intro van de drums, gevolgd door de basislijnen van de contrabas en piano. De opbouw en spanning zijn duidelijk te merken en vinden hun adempauze in een terugkerend thema.
‘Starling Hill’ staat vol afwisseling, zonder ontrouw te zijn aan de stijl. Het album bevat opzwepende nummers als ‘Eg’s Files’, waar het drumgeluid meteen als beste tot haar recht komt en ‘Jo Man’s Land’, met een aanstekelijk thema. Maar ook worden er nummers gespeeld die gevuld zijn met emotie en melancholiek, zoals ‘Ludi’s Lineage’. Hierbij blijft het beeld voor mijn ogen verschijnen van een braakliggend terrein in een Oostblokland waar een sterk vermagerde zwerfhond pathetisch zoekt naar iets eetbaars. Het meest zwoele nummer van het album is ‘Starling Hill’; langzaam tempo, zweverige drums en een slepende melodielijn. Waarom ligt er niet meer Jazz voor het oprapen in Limburg? Waarom blijft het genre een elitaire bijsmaak houden? Of is dit juist de charme van het geheel? Jazz zal tijdloos blijven; Terwijl je stromingen ziet komen en gaan, is er de laatste eeuw altijd iets geweest om op terug te vallen. Ik ben in ieder geval erg nieuwsgierig gemaakt naar de live-ervaring van het Searing Quartet.”
Twan Bakker, VPRO-site 3 voor 12, december 2005
“Heel wat jazzmusici schreven en schrijven eigen stukken, maar er zijn maar weinig onder hen die werkelijk aanspraak kunnen maken op de titel ‘componist’. Een van hen lijkt de Nederlandse pianist van het Searing Quartet te zijn: Egbert Derix, wiens ‘She isn’t like you’ op het North Sea Jazz Festival in 2002 al de Prijs voor de Beste Compositie van de Dutch Jazz Competition ontving. Op de nieuwe cd van het Searing Quartet, ‘Starling Hill’, is zijn werk weer prominent aanwezig. Derix’ composities het verschaffen het Searing Quartet een bijzondere dimensie. Zijn werk doet me denken aan het beste van Wayne Shorter, verrassend gecombineerd met dat van zestiger jaren icoon Burt Bacharach. Derix schrijft op uitgebreide akkoorden werkelijke melodieën vol grote intervallen, die tot mijn genoegen vaak onverwachts gebruik maken van de tonica. ‘Ik probeer het altijd net even anders te doen’, zei hij eens in een interview in dit blad en dat lukt hem steeds weer. Op deze cd is het vooral ‘Starling Hill’, het titelstuk, dat me luistergenot verschaft. Ook hier schept Derix een verstilde sfeer, dankzij de ‘Bacharach’-intervallen die bijna louterend werken, een soort positieve berusting teweeg brengen. Voeg daarbij de saxen van Hermesdorf, die de sfeer van John Coltrane’s kwartet van 1961-63 oproept, en de begeleiding van bassist Norbert Leurs en drummer Sjoerd Rutten en je hebt een jazzkwartet dat zich onderscheidt van het gemiddelde dat vaak alleen technisch begaafd is. Daarmee is ‘Starling Hill’ een cd die het waard is gekocht en vele malen beluisterd te worden.”
Sem van Gelder, Pianowereld december 2004.
“Starling Hill, de derde cd van het Searing Quartet, laat nog maar eens horen hoe lonend het kan zijn als jazzmuzikanten kiezen voor een langdurige samenwerking. Pianist Egbert Derix droeg zes nummers aan. Saxofonist Peter Hermesdorf leverde er vier. Met drummer Sjoerd Rutten en contrabassist Norbert Leurs klinken ze steeds meer als een hechte eenheid zonder dat overigens de zin voor avontuur daar onder lijdt. Geen doorgeschoten egotripperij, geen overdadige notenbrij, maar to-the-point-composities die blijven hangen. Het wordt nu echt hoog tijd dat de rest van Nederland de groep de erkenning geeft die ze verdient.”
Dagblad De Limburger, Paul vander Steen, september 2004.
“Een toegankelijke plaat met een stabiele klankkleur waarop charmante eenvoud – die ook terugkomt in het hoesontwerp – en positiviteit overheersen. Pianist Egbert Derix en saxofonist Peter Hermesdorf klinken als vrienden die samen ontspannen de melodieuze mogelijkheden van hun instrumenten ontdekken. Met name Derix weet te boeien met zijn lyrisch, typisch Europees spel.”
Erno Mijland, www.draaiomjeoren.com oktober 2004.
“Ze zetten er op dit album de vaart in met af en toe een meditatieve pauze. In deze pauzes weet pianist/componist Egbert Derix de luisteraar weer op adem te krijgen om de tocht voort te zetten. De droog gehouden klank van saxofonist Peter Hermesdorf zet daarbij de nostalgische toon als een sacrale voorzanger. Erg mooi, terwijl de ritmesectie verstild meegroovt. De tien stukken op dit album zijn sterke, acoustische werken met een hele wereld aan invloeden met als hoofdnoemer hedendaagse jazz. De melodieen zijn meeslepend en vertellend en worden mooi van elkaar overgenomen door de diverse instrumenten. Het kwartet blijft gedurende het hele album op hoog niveau samenspelen. Soms verstild, dan weer strak swingend, zeer gevarieerd.”
Muziekwereld, Nederlandse Toonkunstenaars Bond, oktober 2004.
“En dan nu deze prachtige cd waar Derix en Hermesdorf in hun composities weer een stap verder gaan en de band meer dan ooit als een band klinkt.”
Glenn Corneille in Multi Music Magazine, oktober 2004.
“Eerlijke toegankelijke muziek. Pianist Egbert Derix is op dit album puik in vorm. Het door hem geschreven Ludi’s lineage doet sterk denken aan de Belgische minimal goeroe Wim Mertens. In Eg’s files en Arusha wordt duidelijk dat Peter Hermesdorf niet alleen een fenomenaal saxofonist is maar dito componist. Het messcherpe ritme van bassist Norbert Leurs en drummer/ percussionist Sjoerd Rutten duwt de nummers in positieve zin vooruit. Starling Hill een album zonder opsmuk en machtsvertoon moet nu eindelijk maar eens voor de grote verdiende doorbraak gaan zorgen.”
L1 radio, oktober 2004.
“De band lijkt live in de studio te spelen en de composities zijn doordacht. De muzikanten laten elkaar uitgebreid soleren en de muziek doet denken aan Pat Metheny en het Modern Jazz Quartet, goed doordachte en lyrische jazz verrijkt met Afrikaanse ritmes.”
Platomania, oktober 2004.
